Wracamy z cyklem Jedzenie w Kulturze. Mam dla Was kolejną część swojej pracy licencjackiej. Jeśli ktoś przegapił pierwszą część to TUTAJ wprowadzenie, a dziś trochę o polskiej kuchni.

  

 Kuchnia
polska – bigos, kotlet schabowy i pierogi. Takie skojarzenia pojawiają się
przeważnie wraz z pytaniem o  tradycyjną,
kuchnią polską. Nic bardziej mylnego! Śledząc przeobrażenia polskich smaków,
zauważamy, że owszem te potrawy się pojawiają, ale żeby od razu uznawać je za
sztandarowe dania kuchni polskiej? Dłużej w polskim menu obecna jest dziczyzna,
kasze czy też owoce morza. Przyglądając się potrawom od czasów Piastów i
Jagiellonów widzimy, że częściej niż kotlet schabowy, pojawia się tam zupa z
raków. 

 Przepis na kotlet schabowy po raz pierwszy pojawia się w książce Lucyny Ćwierczakiewiczowej pt. ,,365 obiadów za pięć złotych” , czyli dopiero w wieku XIX. Pierogi to wcale nie polska potrawa – zapożyczyliśmy ją w najprawdopodobniej w XIII ze wschodu.  Od czasów Piastów i Jagiellonów, aż po czasy PRL-u ta kuchnia oczywiście  ewoluowała,
zmieniała się pod wpływem dostępności produktów, panujących mód i fascynacji
(zachłyśnięcie się kuchnią włoską, obserwowane mniej więcej w czasach Sarmatów,
czy też umiłowanie dla kuchni francuskiej obserwowane w latach późniejszych). 

    Zawężając analizę do kuchni ostatniego wieku,
czyli kuchni okresu powojennego i kresu PRL-u, widzimy odejście od dawnych
tradycji. To przede wszystkim skutek powojennego niedoboru żywności, biedy i
panującego kryzysu. Jedzono wtedy mniej mięsa, potrawy stały się skromniejsze. To
czasy kreatywności, potraw w stylu coś z niczego.  

 Wiedza kulinarna

 
  Tajniki kulinarne przekazywane były z pokolenia na pokolenie przede wszystkim ustnie. Odnajdujemy jednak nieliczne zapiski, pochodzące już z okresu dawnego Babilonu. W Europie pierwsze zapiski kulinarne odnajdujemy w V w. p.n.e. (,,Sztuka gotowania Mithekosa z Syrakuz, Traktat o jedzeniu ,,Uczta mędrców”). ,,Compendium Ferculorum” Stanisława Czernieckiego to pierwsza, polska książka kucharska. Opublikowano ją w 16982r. . Od tego czasu książki kucharskie ewoluowały. Teraz nie są już przede wszystkim skarbnicą wiedzy, a raczej albumami z pięknymi zdjęciami apetycznych potraw, zapiskiem wspomnień autora, a także poradnikami lifstylowymi. Skutkiem tego zatracamy rzetelną wiedzę o produktach:  ich pochodzeniu, wykorzystywaniu, czy przechowywaniu. Przestajemy zwracać uwagę na treść i wartość merytoryczną, skupiając się wyłącznie na obrazach.  

Obecnie ogarnięci technologią, stawiamy na
nowoczesne źródła zdobywania wiedzy. Wybieramy 
Internet, a nie z książki.  Jednak
jeszcze niecały wiek temu, wyglądało to zupełnie inaczej. To stare zeszyty mam,
czy babć, książki kucharskie pisane w formie poradników dla gospodyń domowych,
a także nieśmiało pojawiające się przepisy w gazetach, były głównymi źródłami
wiedzy kulinarnej. Trzeba też zwrócić uwagę na treści dawnych książek, czy
poradników. Prezentowano przede wszystkim polską kuchnię, polskie produkty.
Aktualnie lokalność przegrywa z kosmopolityzmem. 

W następnej części opowiem Wam trochę o przyczynach wzrostu zainteresowania kulinariami 🙂

Jeśli macie jakieś pytania, piszcie śmiało 🙂